Cena zwycięstwa. Rozdział 23

Polecam bardzo serdecznie >ten< filmik. Daje trochę do myślenia.

Jak już wspominałam w ostatniej notce, dzisiaj nietypowy rozdział. Tego wątku jeszcze nie widziałam w żadnym fanfiction. Piszcie, co o tym myślicie.

Miłego czytania :)

Rozdział 23

Krew przyciąga krew

23 listopad 1998

Ktoś zapukał do drzwi.

Trzy oporne stuknięcia. Długa przerwa. Kolejne stuknięcia z równymi odstępami pomiędzy nimi. Wzór powtórzył się i wiedziała dokładnie kto dobijał się do drzwi. Ona nie miała zamiaru przestać. Jeśli znała swoją siostrę dobrze, wiedziała, że ta mogłaby tak przez godziny. Cóż, nie mam zamiaru jej w tym przeszkadzać, pomyślała cierpko, ale sekundę później pukanie stało się nie do zniesienia. Wstała nagle i usadziła Teddy’ego w wysokim krzesełku, uciszając go ostko kiedy wydał z siebie zawiedziony odgłos. Teddy, jej wnuk. Kiedy dorosła do wnuków? Miała dopiero czterdzieści pięć lat, a czuła, jakby miała jakieś sześćdziesiąt. I przypomniała sobie, że nigdy nie będzie miała wnuków. Tylko jednego wnuka, chłopca.

A miała nadzieję na dziewczynkę.

- Cicho. – ostrzegła Teddy’iego, wzięła swoją różdżkę ze stołu i ruszyła do drzwi.

Jako dziecko, otworzyłaby by je z odwagą. Teraz, otworzyła je po cichu i upewniła się, że jej wyciągnięta różdżka była pierwszą rzeczą, jaką dostrzegła Narcyza Malfoy.

- Odejdź. – syknęła, niemal czując jad we własnym głosie – Nie jesteś tu mile widziana.

- Proszę cię, Andy. – powiedziała Narcyza, wyciągając przed siebie delikatnie drżącą dłoń jakby chciała uścisnąć jej – Ja tylko…

- Przestań. – powiedziała ostrzegawczo Andromeda, cofając się o krok i unosząc do góry swoją różdżkę, która teraz celowała w pierś Narcyzy – Odejdź!

- Myślałam, że…

Różdżka pomknęła do przodu, zmuszając Narcyzę do cofnięcia się.

- Przepraszam! – powiedziała, niemal rozpaczliwie – Andy, proszę, tylko mnie wysłuchaj… Muszę z tobą porozmawiać. Ze względu na stare czasy…

Właśnie wtedy, wysoki lament wydobył się z wnętrza domu. Andromeda bezwiednie odwróciła się, przekręcając głowę by spojrzeć na Teddy’iego… i Narcyza ruszyła.

- Masz, weź moją różdżkę. Nie potrzebuję jej… nie jestem tutaj by cię skrzywdzić. Musimy porozmawiać. Proszę, Andy… Zrób to dla Teddy’iego jeśli nie dla mnie. On potrzebuje rodziny.

Andromeda odwróciła się do niej i niemal warknęła.

- Rodziny? Tak, potrzebuje je, bo ty i tobie podobni mu ją odebraliście! On nie ma nikogo – nikogo! Zabiliście jego dziadka, jego ojca i jego matkę. Tylko ja mu zostałam… tylko on mi został. A to wszystko twoja wina!

Niespodziewanie Narcyza kiwnęła głową, a w jej oczach pojawiły się łzy. Ręka Andromedy zadrżała, ale nie opuściła różdżki.

- Cyziu…

- Wiem. – powiedziała jej siostra ściśniętym głosem – Wiem, że to nasza wina, moja wina… wiem, że dokonałam złych wyborów. Tak wiele straciłaś, Andy i ja… tak bardzo mi przykro. Ale próbuję. Próbuję… Wiem, że nie mogę tego nadrobić, nigdy, ale nie… ja nie chcę znów cię stracić. Nie chcę stracić mojej siostry.

Teddy płakał, a Andromeda czuła, że jej opór maleje.

- Daj mi swoją różdżkę. – syknęła, nienawidząc siebie za bycie tak słabą.

Narcyza wyglądała jakby właśnie dostała w twarz.

- Słucham?

- Słyszałaś co powiedziałam.

Przez dziesięć sekund nic nie wskazywało na to, że Narcyza ustąpi. Wpatrywała się tylko w swoją siostrę jakby ta była szalona. Potem, powoli, sięgnęła po swoją różdżkę, wyciągnęła ją zza paska i podała Andromedzie na płaskiej dłoni, nigdy nie spuszczając oczu z siostry. Andromeda chwyciła ją i schowała do kieszeni.

- Straciłaś mnie lata temu. – powiedziała, ale ustąpiła w przejściu, wpuszczając siostrę do środka – Usiądź. – powiedziała, nie ostro, i wzięła Teddy’iego na ręce, próbując uspokoić jego szloch – Szz.. – wyszeptała, całując go w czoło – Szz… Już w pożarku. Andy tu jest.

- Wygląda całkiem jak ty. – powiedziała Cyzia z podziwem.

To była prawda. W niektóre dni, Andromeda nie mogła się zmusić by patrzeć na Teddy’iego. Był bardzo do niej podobny, a nawet bardziej podobny do Belli. Brązowe włosy, ton lub dwa ciemniejsze niż jej. Stalowoszare oczy, które niezaprzeczalnie dostał od strony Blacków. Oczy Belli. Oczy Syriusza.

Teddy był repliką małej Belli i Andromeda nie mogła tego znieść. Odkąd chłopiec zdał sobie sprawę, że jego rodzice nie wrócą, przestał się zmieniać. Nie było turkusowych włosów ani kaczego dzioba, które odwróciłyby uwagę od rysów Blacków.

Tak było na początku. Teddy nadal się nie przemienia, ale przyzwyczaiła się do tego. Teraz brnęła przez dni niemal bezmyślnie, karmiąc, przebierając i uspokajając Teddy’iego jak robot. Tylko dla niego pozostawała przy życiu. Ted nie żył. Dora nie żyła. Jeśli byłby ktoś, komu mogłaby powierzyć opiekę nad Teddym, też by już nie żyła. Ale nie było nikogo. Teddy jej potrzebował. Chłopiec był sierotą. Tylko ona mu pozostała.

Był jeszcze Harry Potter, który chyba myślał o sobie jako o ojcu chrzestnym dziecka. Ale czy Wybawca kiedykolwiek zrobił coś dla Teddy’iego? Przez pierwszy miesiąc, wpadał dwa razy w tygodniu. Kiedy stało się boleśnie oczywiste, że Teddy ma go gdzieś, jego wizyty były coraz rzadsze. Nie było go tu od tygodni, jednak czasami widywała go u Weasley’ów. Z tego, co słyszała, był zajęty szkoleniem Aurorskim. Nie obchodziło jej to.

Oczywiście, nadal była rodzina z jej strony. Cyzia, cioteczna babka Teddy’iego. Cioteczna babcia. Takie dostojne, postarzające określenie. Tak bardzo pasowało oziębłej Narcyzie Malfoy. Był też jej syn. Draco. Jakiegoś rodzaju kuzyn dla Teddy’iego. Ale za żadne skarby nie dopuściłaby by Teddy dorastał w takim otoczeniu. Wokół kogokolwiek o nazwisku Black lub Malfoy lub Śmierciożerca.

Cyzia napisała raz od czasu wojny. Sztywny list pełen uprzejmości i miłego niczego, i nic więcej. Żadnych przeprosin, żadnego znaku, że była czymś więcej niż formalnym znajomym. I tylko trochę na końcu, zapytanie jak się na Teddy.

Andromeda nie odpisała i właśnie dlatego Cyzia zdecydowała by odwiedzić ją osobiście.

Jednak Andromeda nie była całkowicie odcięta od świata. Rodzice Teda nadal witali ją z otwartymi ramionami w ich domu i byli niezaprzeczalnie zakochani w Teddy’m. Molly Weasley nalegała, by przynajmniej raz w miesiącu, uczestniczyła w obiedzie – tym już rytualnym, uwzględniającym wszystkich Weasley’ów, ich przyjaciół, kolegów, małżonków i prawnuczków małżonków przyjaciół, jak i ją i Teddy’iego. Poszła na zakupy, poszła na obiad do znajomych i żyłą na tyle normalnie na ile mgła. Wiedziała, że robi to dla Teddy’iego.

- Mamusia. – powiedział nagle Teddy, unosząc ręce by go przytulić. Jego oczy – oczy Belli – były już suche.

Wyjęła go z jego krzesełka i zaczęła kołysać w ramionach.

- Nie mamusia. – poprawiła go delikatnym głosem.

- Andy!

- Tak, Andy. – zgodziła się z nim.

- Wygląda uroczo. – powiedziała Narcyza.

- Wygląda za bardzo jak Bella.

Znów pocałowała Teddy’iego w czoło i spojrzała głęboko w jego oczy, jego ogromne, szare oczy, cieplejsze niż kiedykolwiek Belli i również dużo mniej szalone…

Ale na jak długo?

- Tęsknisz za nią. – powiedziała cicho Narcyza.

Głowa Andromedy poderwała się do góry, a Teddy zadrżał przez ten nagły ruch.

- Co?

- Za Bellą. – wyjaśniła Cyzia – Tęsknisz za nią.

Jej usta ułożyły się w grymas.

- Ona zamordowała moją córkę.

- Nadal…

Andromeda znów spojrzała na swojego wnuka.

- Tęsknię za siostrą, z która bawiłam się kiedy byłyśmy dziećmi. – poprawiła – Z tego powodu, tęsknię też za tobą.

- Tęskniłam za tobą. – powiedziała jej siostra, jej ton tak szczery i wyraz jej twarzy tak miękki, że Andromeda nie mogła sobie przypomnieć, kiedy widziała swoją siostrę wyglądającą tak… miło – Może możemy cofnąć czas. – Andromeda zaśmiała się.

- Cyziu, miałam pięć lat.

- Czternaście. – poprawiła ją Narcyza – Miałaś czternaście lat kiedy ona zaczęła schodzić na złą drogę.

- Miałam? – Andromeda zamyśliła się na chwilkę. Bellatrix była wtedy na szóstym roku, a Narcyza dopiero na drugim – Nie, to się zaczęło, kiedy poszłam do Hogwartu.

Narcyza wyglądała na zamyśloną. Sięgnęła ręką by delikatnie dotknąć malutkiej pięści Teddy.iego.

- Jest uroczy. – powiedziała – Pamiętam ciebie, kilka dni po narodzeniu. Wyglądałaś podobnie. Byłam tak o ciebie zazdrosna, ponieważ chciałam na zawsze pozostać ukochaną córeczką tatusia, ale Bella polubiła cię od razu. Zawsze perfekcyjna, najstarsza córka… Byłaś wtedy za mała by to teraz pamiętać, ale ona potrafiła przyciągnąć jej poduszkę i koc do twojego pokoju i nalegała na spanie z tobą. Kiedy budziłaś się z płaczem, jeszcze zanim skrzaty dotarły, na już trzymała cię na rękach i uspokajała zanim nie zapadłaś w sen.

To nie prawda, chciała powiedzieć Andromeda. Kłamstwa, to wszystko kłamstwa! Ona zabiła Syriusza! Ale wiedziała, że Narcyza mówi prawdę. Pamiętała tą Bellę, siostrę, która była zdeterminowana by być synem, którego ich rodzice nigdy nie mieli, siostrę, która zawzięcie broniła młodszego rodzeństwa.

- Kiedy byłyśmy małe, - powiedziała powoli Andromeda, niemal nie chcąc tego – wracała z Hgwartu na święta i przywoziła i i tobie słodycze z Miodowego Królestwa. Wiedziała, które lubimy najbardziej. Tata powiedział nam, że mamy ich nie zjeść na raz albo się pochorujemy, ale ja nie posłuchałam. Tej samej nocy strasznie bolał mnie brzuch, ale Bella powiedziała tacie, że mam gorączkę, a on jej uwierzył. On zawsze jej wierzył. I nie zostałam ukarana.

- Pamiętam to. – powiedziała Narcyza – Przywiozła mi Czekoladowe Żaby i Cukrowe Pióra.

- Zeszła na złą drogę w Hogwarcie. – powiedziała znów Andromeda.

Cyzia pokręciła głową.

- Nie od razu. To było kiedy… kiedy ty zaczęłaś naukę. Wtedy zaczęła się zmieniać. Zadawała się z Averym i Lestrange’ami… I potem okazało się, że widujesz się z Tonks i chyba wtedy zwariowała. Niemal się w tedy cieszyłam. Znów byłam jej ulubioną siostrą. Chciała byśmy robiły wszystko razem, obiecała mi, że zawsze będzie mi pomagać więc nigdy nie skończę jak ty. I powiedziała mi, że ma zamiar przyjąć Mroczny Znak.

Andromeda poczuła jak krew odpływa jej z twarzy.

- Przyjęła go przeze mnie?

- Przyjęła go ze względu na mnie. – poprawiła ją Narcyza – Ale i tak by to zrobiła. Prędzej czy później.

- A ty? – zapytała Andromeda – Kiedy zeszłaś na złą drogę?

Narcyza odwróciła głowę.

- Nie powinnam była pozwolić byś nas opuściła.

Narcyza zamilkła i Andromeda spojrzała na nią – naprawdę na nią spojrzała. Przyjrzała się gładkim blond włosom, eleganckim kształtom, niebieskim oczom, które miękły za każdym razem kiedy patrzyły na Teddy’iego. Przyjrzała się także jak dumnie trzymała głowę, jak krzyżowała nogi, jak uśmiechała się zimno. Co z tego, że kości na jej nadgarstkach były teraz bardziej widoczne i ostre, co z tego, że w jej włosach można było dostrzec coraz więcej siwizny? Jej życie nie było tak zrujnowane jak Andromedy. Narcyza dokonała złych wyborów i wyszła z tego jak nowa. Malfoy’owie byli rodziną Śmierciożerców, ale wyszli z tego bez zadrapania, nie zostali uwięzieni, jednak znaczna część ich fortuny została oddana na odbudowę Hogwartu, miesięczny zasiłek dla poszkodowanych w wojnie, wynagrodzenie dla tych, którzy stracili rodzinę. Oni żyli i to nie było sprawiedliwe. Dlaczego jej siostra miała wszystko – jej dom, jej męża, jej syna – kiedy ona wszystko straciła? Teda… i Dorę. Gdyby nie Teddy, Andromeda nie była by teraz wśród żywych.

Nienawidziła go za to.

- To niesprawiedliwe. – powiedziała na głos.

- Masz rację. – powiedziała Cyzia, a potem dodała – Mogę go potrzymać? Proszę.

Andromeda podała jej wnuka, niemal się nad tym nie zastanawiając. Cyzia wzięła go w ramiona, trzymając go blisko i spojrzała na niego z niewiarygodną czułością.

- On jest uroczy. – powiedziała już któryś raz. A potem – Och, Andy! Proszę, powiedz coś.

- Co miałabym mówić?

- Andy… - Narcyza wyglądała na skrzywdzoną. Dodała cicho – Wiem, że podczas wojny straciłaś wszytsko. Twojego męża, twoją córkę, twojego zięcia. I twoją siostrę. Ale, Andromeda… Czy to… Czy nie mogłybyśmy wyciągnąć z tego wniosków? – utrzymywała Teddy’iego jedną ręką, a drugą wyciągnęła by przykryć dłoń Andromedy – Nie chcę stracić kolejnej siostry.

- Długo ci to zajęło.

Narcyza cofnęła się jakby została uderzona, potem się zrelaksowała i delikatnie uciszyła Teddy’iego, który zaczął marudzić.

- On jest uroczy. Ja… Czy pozwoliłabyś by Draco go poznał?

- Twój syn? – podniosła głos – Twój głupi syn…

- Nie waż się tak o nim mówić!

- On był Śmierciożercą.

- Tak.

Powiedziała to cicho i pomimo tego, że Andromeda to podejrzewała, potwierdzenie ją zszokowało.

- Więc jak możesz o to pytać?

- Draco jest moim synem. – powiedziała Narcyza – Jesteś matką i babką, Andy, możesz to zrozumieć. Kocham go. Kocham go bardziej niż kiedykolwiek kochałam samą siebie. I nienawidzę się, nienawidzę Lucjusza, nienawidzę Czarnego Pana za to, kim stał się Draco… Ale on nadal jest człowiekiem, nadal jest młody, nadal może być kimś, kogo życie jest coś warte. Andy… Tak bardzo przepraszam za to, co Bella i ja, za to co Śmierciożercy zrobili twojej rodzinie. Nie ma krzty sprawiedliwości w tym, co się stało. Byłaś odważna i twoja rodzina była odważna. Ja tylko próbowałam ocalić własną skórę, naszą skórę… I nadal to robię. Musisz myśleć, że jestem nikczemna… i jestem… Ale Draco nie musi być.

- I myślisz, że Teddy go zmieni.

- Myślę, że patrzenie jak Teddy dorasta, będzie go zmieniać. – wyjaśniła – Draco dorastał jako jedynak. Nigdy nie poznał jedynej kuzynki. Jedyna ciotka jaką poznał t Bella, a jedyne dzieci, z którymi spędzał czas, to synowie i córki znajomych Lucjusza. Myślę, że dorósł zbyt szybko… Ale jeszcze nie jest dorosłym. Ma teraz osiemnaście lat, widział wystarczająco dużo śmierci by pozbyć się niewinności dziecka… Ale bycie dorosłym to nie tylko ciemność, a on jeszcze tego nie wie. On myśli, że nie warto żyć na tym świecie. Myślę, że Teddy mógłby pomóc mu odnaleźć to, co zostało w nim z dziecka i sprawić, ze chciałby żyć.

- Niby jak? – zapytała cierpko Andromeda.

Znów wzięła Teddy’iego na ręce. Jej ruchy były tak obcesowe, że byłaby w stanie wyrwać go z objęć Narcyzy jeśli ta sprzeciwiła się. Ale nie zrobiła tego.

- Z twojego opisu, jego wizja świata jest już dosyć wyrobiona.

Narcyza przygryzła wargę.

- Nawet w twoim przypadku, - powiedziała powoli, jakby zastanawiając się czy Andromeda uderzy ją za to, co mówi – niektóre rzeczy są wystarczająco jasne by przytrzymać cię przy życiu. Teddy jest tym promieniem słońca, który ci wszystko wynagradza, prawda?

- Nie wynagradza. – syknęła Andromeda – On sprawia, że muszę, ale nie sprawia, że jest mi łatwiej i nigdy nie sprawi, że będę się cieszyć. Mój świat jest ciemnością, Cyziu, i czyja jest to wina?

- Andy, przepraszam – powiedziała znów Narcyza – Ja…

- Nie wiem jak śmiesz mówić o niej w mim domu. – kontynuowała Andromeda, czując, że jej gniew wzrasta – Twoja kochana Bella, za którą podążałaś jak wierny pies, która kochała cię, i która zasypywała cię komplementami i prezentami, która broniła cię przed naszym ojcem kiedy wpadał w gniew…. I chcesz żebym uwierzyła, że nie znałaś jej prawdziwego oblicza? I moja Nimfadora, moja córka… jak możesz? Mówisz, że ci przykro, ale w życiu nie powiedziałaś prawdy, nigdy nie czułaś prawdziwych uczuć! Jesteś zimna, Narcyzo.

- Wiem, że cię zawiodłam. – powiedziała cicho Cyzia, wyglądając na niewzruszoną i zimną, i spokojną jak nigdy. Ale jej ręce trzęsły się lekko na kolanach i Andromeda czuła, że jej gniew opada – Czy kiedykolwiek będziesz w stanie mi wybaczyć?

- Nie. – wyszeptała Andromeda – Chyba nie byłabym w stanie. – jej siostra wyglądała na załamaną – Ale Teddy będzie potrzebował rodziny.

CZYASZ = KOMENTUJESZ